عنوان این نوشته شرم من است:
به جای آنکه عصا، تکیه گاه پشت خمیده ات باشد
شانه های خمیده ات تکیه گاه عصائیست
که گره خورده است بر هفت بادکنک بی ارزش
که شاید با شوق پرواز در کودکی
پول خردی شوند برای لقمه ای نان
...
تصویرت را بر قلبم حک می کنم
تصویرت را بر قلبم حک می کنم
تا بستایم سرسختی اراده ات را برای زنده نگه داشتن انسان
هر چند که بهای زنده نگاه داشتن انسان، گاه
مرگِ "زیستن" باشد
و این امید در هیچ مبارزی نمیرد
که عاقبت روزی زندگی خواهند کرد همه انسان ها
آنان که تولیدکننده ی فقر اند
تهمت می زنند به ما؛
که پرستنده ی فقریم
که پرستنده ی فقریم
می خندند به ما که می خواهیم
جهانی بسازیم که هر کس به اندازه ی توان اش کار کند
و به اندازه ی نیاز اش بردارد
آنها می گویند که هرگز انسانها نخواهند پذیرفت چنین رویایی را
و ما می خندیم به آنان که نمی دانند
تنها "انسان" می تواند بسازد چنین دنیایی را.
آنها می گویند که تو با آنها برابری
برای رقابت در بورس
آنها می گویند که تو با آنها برابری
برای رقابت در بورس
در سفته بازی
در رقابت با کمپانی های بزرگ
تا اگر بخت با تو یار باشد
یکی باشی از یک میلیون
تا اگر بخت با تو یار باشد
یکی باشی از یک میلیون
که توانایی بهره کشی از انسانهای دیگر را داشته باشی
اما آنها نمی دانند که شناسنامه ات برای تو، یک هفته نان بوده است
و حق رای ات را یکجا در اولین مزایده فروخته ای
کمرت خمیده است
کمرت خمیده است
خمیده تر از گردی زمین
بر عصایت گره زده ای هفت بادکنک رنگی را
رنگارنگ تر از هفت رنگی این دنیا
اما نگاهت به زمین است
به خاک
که "خاکی" است
و زیرهر پایی، یکی ست
چشم از آسمان گرفته ای
که وحی از زمین می رسد.
پیرمرد می گوید:
زندگی ما اندیشه های ما را می سازد
نه اندیشه های ما زندگی ما را!
و زندگی تو، پشت خمیده ی توست
پیرمرد می گوید:
زندگی ما اندیشه های ما را می سازد
نه اندیشه های ما زندگی ما را!
و زندگی تو، پشت خمیده ی توست
که نگاهت را از آسمان به زمین کشانده
که عشق از زمین می روید
که نان از زمین می روید
که هستی با خاک آغاز می شود
و زندگی در خاک پایان می گیرد
که نان از زمین می روید
که هستی با خاک آغاز می شود
و زندگی در خاک پایان می گیرد
دنیا را چنان به لجن کشده اند
که روکشِ نانِ تو
که روکشِ نانِ تو
_اگر باشد_
خون است
و روکش بستنی آنها
و روکش بستنی آنها
_که همیشه هست_
طلاست!
طلاست!
مغزهایی ساخته اند سرشار از سکس و حسرت
و قلبها را عبادتگاه خدایان ترس و عادت
آنچه موجود است حق است؟
آن که خود چیزی ندارد،
سربازِ مسکینِ سر سپرده ی آنان است که همه چیز دارند.
در سفره ی آنان که نانِ برابر می خواهند
رای های باطل را قسمت می کنند
در دستان خود
نوبت پاسبانی را.
و تو آزادی
آزادی که کار
کنی و گرسنه باشی
آزادی که دزدانِ نانت و پاسبانانشان را انتخاب
کنی
و تا زنده ای
باز باید با دست بی رمق ات به شیشه ی ماشین ها بکوبی
به امید آنکه در ماشین کودکی باشد
_که به جای لباس سوپر من و اسپایدر من
_به جای سی دی بازی های کامپوتری
_به جای عکس فهرمانان کشتی کژ
هنوز نگاه کردن به آسمان را دوست داشته باشد
و در رویای رسیدن به ستاره ای چشمک زن
بادکنک هایت را برای پرواز بخواهد
تا تو نانی داشته باشی
و شبها قبل از آن که از خستگی راه رفتن بیهوش شوی
فکر کنی که چرا در این جهان
مردمانی از کودکی تا مرگ کار می کنند
اما همیشه گرسنه اند
و مردمانی از کودکی تا مرگ بیکاره اند
اما مدفوعِ شکمهای سیرشان را
با طلا تزئین
می کنند.
.jpg)
پست‌ها
